Wat ik ooit als een vakantie beschouwde, doe ik nu even in een bliksembezoek. Toen ik op zondagochtend van huis vertrok met mijn slaapspullen in een rugzak, had ik er ook even geen zin in. Maar vijf uur later stond ik in Berlijn, en was ik blij weer even van de stad te proeven. In dit fotodagboek neem ik je mee in mijn 27 uur in de Duitse hoofdstad.
Maar eerst even wat context.
De afgelopen zes jaar woonde ik met mijn man in Berlijn. Toen we eind 2022 terug naar Nederland verhuisden, nam ik een glimmend souvenirtje mee; mijn slotjesbeugel. Ik had verwacht daar al van verlost te zijn, maar helaas, één snijtand zit behoorlijk tegen te werken.
Ik heb overwogen om me na de verhuizing in Nederland verder te laten behandelen. Dat zou me een hoop geld en tijd schelen. Mijn behandeling was tot nu toe echter zo complex (met o.a. twee kaakoperaties) dat ik die overstap nog niet wil maken. Ik vertrouw deze orthodontist en zijn behandelplan. En we zijn bijna klaar, zegt ‘ie. Alleen nog de puntjes op de i zetten.
En dat betekent dat ik voor elke controle aan mijn beugel op en neer reis naar Berlijn.
Deze week was het opnieuw zo ver. Ik kwam op zondag aan op Berlin Hauptbahnhof, iets voor half twee. Eerst kocht snacks voor op de hotelkamer bij de Rossmann op het station, en daarna een 24-uurs OV-ticket uit de automaat.
Meteen maakte ik een beginnersfout: ik vergat de BVG-app te checken voor vertrek. Na twee haltes met de U-Bahn stuitte ik op werkzaamheden aan het spoor. Er is de optie van het vervangend busvervoer, maar hey, ik weet leukere dingen te doen op zondagmiddag.
Dan maar via mijn ‘gebruikelijke’ route via Zoologischer Garten. Vanaf daar liep ik in de richting van mijn hotel aan Wittenbergplatz. De route leidt me langs de Kaiser-Wilhelm-Gedächtnis-Kirche, wat mij betreft één van de mooiste herkenningspunten in Berlijn is. Omdat ik ruim de tijd had, ging ik er even naar binnen. De entree is gratis.
Deze kerk bestaat, tragisch genoeg, langer als ruïne dan als gebedshuis. Het werd eind 19e eeuw gebouwd in neoromaanse stijl en vervolgens in november 1943 zwaar beschadigd in een bombardement. Binnen in de foyer zie je dat bij de renovatie zowel de oude elementen als de sporen van verwoesting zijn behouden. Dat contrast vind ik altijd bijzonder om te zien en ervaren. De Gedächtniskirche is de som van alles wat de stad in de laatste 130 jaar heeft meegemaakt.
Terug naar buiten, de winkelstraat in. Ondanks het milde winterweer is de lucht grauw en er waaide een frisse wind. En er waren veel mensen op de been! Het blijkt koopzondag te zijn en dan zit je goed op de Tauenzienstraße. Al wandelend kwam ik nog twee Berliner Bären tegen. De ene geschilderd in het thema van het eiland Sylt en die ander, ehh…
Om drie uur checkte ik in bij mijn hotel. Ik dropte mijn tas en kon meteen weer op pad gaan. Tijd voor een kaffeeklatsch met taart!
Ik trof mijn vriendin en haar zoontje in de Uhlandstraße. Daar kwamen we terecht bij San Sebastian. Dit kleine café serveert alleen cheesecake. Ze hebben verschillende soorten en smaken cheesecake en serveren die dan met een topping naar keuze. Er is zelfs een gluten- en lactosevrije optie aanwezig!
Ik koos een gewone cheesecake met karamelsaus. De serveerster doet niet zuinig met de karamel zoals je ziet. Het is vet, mierzoet en hartstikke lekker. Boven onze taartjes kletsen we wat bij over de start van het jaar. We hadden elkaar eerder die maand al gezien maar sindsdien was er voor ons allebei genoeg gebeurd.
Na de taart zat ik vol en had ik een suikerdip. En ik was ook wel moe, na een week vol verhuisperikelen. Op de terugweg liep ik voor takeaway naar Dolores, waar ze lekkere Californische burrito’s verkopen. Ze hebben er van alles wat, van vlees tot vegan en van salade tot taco’s en burrito’s. Ik koos een soy good bowl. Die was goed gevuld met vega chorizo, bonen, limoen koriander rijst, salsa, sla en kaas. Oók al zo lekker.
’s Avonds kwam ik niet meer van de hotelkamer af. Ook prima. Ik sliep in een budget hotel waar ik wel vaker in mijn eentje verblijf. Het is scherp geprijsd, ligt een kwartiertje van mijn orthodontist en ik slaap hier gegarandeerd als een blok. Maar eerst at ik mijn burrito bowl en keek ik Het water komt (aanrader!).
Om half tien ging ik nog voor de vorm met mijn boek in bed liggen, maar al snel deed ik het lampje uit en viel in een diepe slaap.
De volgende ochtend was het tijd voor mijn afspraak. Ik kon rustig aan doen: pas om half tien hoefde ik de deur uit. Het was wisselvallig weer. En om gewicht te besparen, had ik mijn paraplu niet meegenomen. Kak.
Bij de orthodontist ging het niet heel lekker. We zijn al maanden bezig met een manoeuvre waarbij mijn hardnekkige snijtand moet gaan kantelen, zodat deze steviger in het kaakbot komt te staan.
Eerst knipt de orthodontist per ongeluk tot bloedens toe in mijn lip. Even later knalt haar metalen tang tegen mijn gebit omdat ze de grip op de draad verliest. Vervolgens besluit ze de beugeldraad de benodigde twist te geven terwijl deze nog in de brackets vast zit. Het voelt een beetje alsof ze de tand eruit probeert te trekken – ik jammer, zij verontschuldigt, dat is hoe we rollen bij de ortho.
Maar het was wel lekker snel klaar. Vorige keer werd de draad er netjes uit gehaald en duurde het een half uur om ‘m er weer in te jassen.
Met een zere mond stond ik weer buiten. Volgens mijn horloge had ik nog vier uur de tijd voor mijn trein zou vertrekken. Het was koud en nat op straat. Ik voelde me een beetje sneu. En ik wilde maar één ding.
Tussen de boeken neuzen.
Dussmann das KulturKaufHaus staat in het midden van Berlijn en beslaat maar liefst vijf verdiepingen. Ze hebben er Duitse boeken, films, muziek, schrijfwaren en nog veel meer – maar ik liep meteen door naar de Engelstalige afdeling. Die is groot en divers en heerlijk om in rond te hangen.
Als ik in een boekenwinkel sta, spreek ik altijd met mezelf af dat ik maar één boek mag kopen. En daar houd ik me dan aan. Knap hè? Dat is mijn superheldenkracht.
Het boek dat ik deze keer kocht was The Bell Jar van Sylvia Plath.
Kijk nou, Dolfje Weerwolfje door Paul van Loon, vertaald naar het Oekraïens!
Mijn horloge in de gaten houdend, zag ik dat er nog tijd is voor een wandeling langs de S-Bahn. Eigenlijk wist ik ook gewoon niets beters te doen. Ik had ook een museum kunnen bezoeken, maar dat vind ik totaal niet chill met de beperkte tijd die ik die ochtend had. Bovendien vind je in Berlijn vind je meeste kunst niet in galerieën, maar op straat.
Het was een paar dagen na de nationale herdenking van de Holocaust. Mensen hadden bloemen achtergelaten bij het monument Züge ins Leben – Züge in den Tod (Treinen naar het leven, treinen naar de dood). Dit bronzen beeld staat symbool voor de kinderen die al voor de bezetting naar het buitenland vluchtten, en de ruim anderhalf miljoen kinderen die tijdens de Tweede Wereldoorlog naar concentratiekampen werden gestuurd.
Ik wandelde via station Friedrichstraße langs de S-Bahn naar Alexanderplatz. Genoeg te zien onder het spoor! Ik heb een kleine selectie straatkunst voor je geselecteerd.
Het is vrijwel onmogelijk om in Berlijn te lopen en níet een mural van El Bocho tegen te komen.
Eenmaal bij Alexanderplatz aangekomen liep mijn OV-ticket bijna af. En dus ook bijna tijd om naar huis te gaan. Snel deed ik nog een boodschap bij de DM drogist, haalde de beste lunchsalade bij Dean & David, en pakte de S-Bahn naar Hauptbahnhof.
Op het perron pak ik mijn e-reader erbij en ga nog wat zitten lezen. Mijn heimwee naar Berlijn was inmiddels weer een beetje gestild. En ik had een nieuwe afspraak bij de orthodontist gekregen, dus ik wist dat ik binnenkort weer terug mag.
Tschüssi, Berlijn! Tot volgende maand, I guess.