Het was de afgelopen weken lekker warm buiten èn ik kreeg een oude set tuinstoelen van mijn ouders. Tijd om buiten te lezen! De afgelopen weken koos ik opvallend genoeg voor meer korte boeken. Maar had ik daar ook meer plezier van? Ik deel vandaag zes mini reviews.
We moeten het even over Kevin hebben – Lionel Shriver
Nadat haar 16-jarige zoon op zijn highschool acht mensen heeft vermoord, kijkt zijn moeder in brieven aan haar man terug op diens kindertijd in een poging een verklaring voor zijn gedrag te vinden.
Twintig jaar na publicatie is dit verhaal nog steeds pijnlijk actueel. Gemiddeld vindt er in de VS elke week een schietpartij plaats op school.
Dus van een verhaal uit het perspectief van de moeder zou ik verwachten dat er een standpunt wordt ingenomen – is Kevin het gevolg van zijn opvoeding of niet? Maar dat gebeurt hier niet. Wel begint het al snel te wringen; Eva probeert uit te leggen waarom ze koos voor haar man, en even later om een kind te krijgen. Met het bloedbad in mijn achterhoofd probeerde ik er alvast gaten in te prikken. Het is (volgens mij) natuurlijk om iemand als zondebok te willen aanwijzen.
Maar Lionel Shriver laat de schuld-vraag expres in het midden liggen. Ze gebruikt een lange aanloop om de vragen te stellen in dit boek; is Eva’s perspectief betrouwbaar, of zijn ze gekleurd door haar oordeel over Kevin?
Het is een heftig boek dat je nog lang bezig houdt, wanneer het uit is.
Jonge vrouw in blauw bij avondlicht – Alena Schröder
Het leven in Berlijn raast voorbij, maar de 27-jarige Hannah voelt dat het hare nog niet is begonnen. Haar grootmoeder Evelyn daarentegen kan na bijna honderd jaar nauwelijks op het einde wachten. Een brief uit Israël verandert alles. Evelyn blijkt als erfgename recht te hebben op een gestolen en verloren kunstverzameling. De oude vrouw wil er echter niets van weten, maar Hannah gaat op onderzoek uit. Het spoor leidt terug naar de jaren twintig. Gevangen in een huwelijk met een vliegeniersheld, liet Evelyns moeder Senta alles achter zich, ook haar dochter, om vrij te zijn en het leven te kunnen leiden waarvan ze droomde. Maar dat loopt anders dan verwacht.
Een fantastisch slechte keuze van mij om dit boek te kiezen, terwijl ik juist zo’n heimwee heb naar Berlijn. Ik herkende verdorie zelfs de buslijn die Hannah naar haar oma neemt! Maar dat terzijde.
Jonge vrouw is een mooi geschreven familiegeschiedenis, losjes gebaseerd op de familie van Alena Schröder. Ze beschrijft op levendige manier het Duitsland uit de roaring twenties. Senta’s verhaal is een mooi en genuanceerd voorbeeld van de strijd om zelfbeschikking van vrouwen. Als vervolgens de jaren ’30 aanbreken, hoef je niet veel uitleg te hebben over de geschiedenis, en de sfeer wordt steeds drukkender.
Hoewel het een indrukwekkende roman is, vond ik het ook wat rommelig. Het boek probeert namelijk heel veel dingen te zeggen. Niet alles komt daarbij goed uit de verf. Er zijn veel personages en wisselende perspectieven, en het verhaal snijdt allerlei thema’s aan zonder ze echt uit te diepen. Over Evelyn kwam ik niet veel te weten terwijl een andere bijrol een compleet achtergrondverhaal kreeg. Aangezien dit een debuutroman is, snap ik dat het niet zo mooi gepolijst is als ik hoopte.
Het perfecte boek voor imperfecte mensen – KC Davis
In dit perfecte boek voor imperfecte mensen helpt nieuwe opruimgoeroe KC Davis je om grip op je huishouden te krijgen. Met de prikkelende aanpak ontwikkel je een andere kijk op het huishouden en wordt je leven er een stuk eenvoudiger op. Voor veel mensen is het huishouden een neverending story. Terwijl het bij de buren altijd opgeruimd lijkt, blijven de rommel en de was zich thuis opstapelen. Voortdurend voelen we onszelf tekortschieten.
In Het perfecte boek voor imperfecte mensen leert KC Davis je opruimen en organiseren zonder schuldgevoel, stress of eindeloze to-dolijstjes. Naast praktische tips en oplossingen introduceert ze zes cruciale inzichten die je mindset voorgoed veranderen. Zo krijg je niet alleen grip op het huishouden, maar houd je ook meer tijd over voor jezelf en je gezin.
KC Davis is een beetje Insta-famous met haar vriendelijke kijk op het huishouden. Ik kocht het omdat ik zelf wel eens worstel met het huishouden. Met mijn chronische ziekte wil het werk zich nog wel eens opstapelen.
De tips van Het perfecte boek richten zich echter meer op mensen die a) zich schuldig voelen of schamen voor hun huis en b) een executive disorder hebben. Oftewel, als het probleem eerder in je hoofd zit dan in je handen. En de tools die ze aanbiedt, gebruikt mijn man met ADD al. (Wat alleen maar een teken is dat we het best goed voor elkaar hebben.)
Toch heb ik er best wel wat interessante dingen uit kunnen halen. Als perfectionist leg ik de lat namelijk elke dag hoog. Soms is dat een superpower, maar zeker in het huishouden leidt het meer tot teleurstellingen dan tot een schone vloer. Met dit boek ga ik wat meer doen aan mijn mindset en een beter schema opstellen.
De tijgervrouw van Galina – Téa Obreht
Tijd: het heden. Plaats: een Balkanland, verwoest door jarenlange conflicten. Natalia, een jonge arts, is op een missie naar een weeshuis om er kinderen te vaccineren. Onderweg krijgt ze het bericht dat haar geliefde grootvader is overleden, in een veldhospitaal ver weg en onder onduidelijke omstandigheden. Hij was arts, net als Natalia, en ze herinnert zich hoe hij haar vroeger altijd betoverde met zijn verhalen, doorspekt met lokale mythes en legenden, zoals die van de zwervende “doodloze” man. Haar grootvader was een zeer rationeel mens, maar toch raakt ze ervan overtuigd dat hij zijn laatste dagen doorbracht met het zoeken naar deze vagebond, die claimde onsterfelijk te zijn. Terwijl Natalia worstelt met die gedachte, stuit ze op een aanwijzing in haar favoriete roman, The Jungle Book van Kipling, die haar leidt naar het ongelooflijke verhaal van de tijgervrouw van Galina.
Dit boek vond ik lastig te plaatsen. In de eerste plaats is het prachtig en fantasierijk geschreven. Maar wat is het precies? Een beetje historische roman en een beetje magic realism, om mee te beginnen. Hierin verweven zitten korte verhalen en folklore, en natuurlijk het conflict van Natalia om haar grootvader te begrijpen. Bovenal is het een boek over de oorlogen in de Balkan en de dood die altijd dichtbij is.
Het is in ieder geval geen simpel verhaal. En om nu te zeggen dat ik ervan heb genoten past ook niet helemaal, gezien het macabere onderwerp. Ik heb me uiteindelijk maar laten meedrijven op het verhaal en het einde was dat dubbel en dwars waard.
Hier hoor je niemand over – Patricia Lockwood
In ‘Hier hoor je niemand over’ van Patricia Lockwood reist een vrouw als internetexpert de wereld over voor panelgesprekken nadat haar post ‘Kan een hond een tweeling zijn?’ viraal is gegaan. Het internet, ‘de portal’, bepaalt haar hele bestaan. In reactie op existentiële bedreigingen als klimaatverandering en economische onzekerheid post ze stug door, meer en meer berichten die haar steeds dieper de leegte van de portal in trekken. Als haar moeder haar appt met ‘Er is iets mis’ en ‘Hoe snel kun je hier zijn?’, wordt ze wakker geschud. Het echte leven dringt tot haar door en zet de toenemende absurditeit van haar online bestaan in een ander licht.
Ik heb me hier voor 80% doorheen moeten worstelen. (De andere 20% vond ik dan wel mooi en heeft me echt geraakt.) Goed dat het dan niet zo’n dik boek was!
Ik begreep wel wat Patricia Lockwood met dit verhaal probeerde te bereiken, en ze is erin geslaagd. Dit boek leest als een social media timeline; korte paragraafjes, elk met een ander onderwerp, en heel veel referenties naar memes en actuele politiek. Misschien was het beter behapbaar geweest als er een duidelijke rode draad in zat. In de huidige vorm kon ik het echter niet waarderen.
Weersverwachting – Jenny Offill
Lizzie heeft een baantje als bibliothecaresse aan de universiteit waar ze eigenlijk wilde promoveren. Ze voelt zich verantwoordelijk voor haar exverslaafde broer, wat ten koste gaat van aandacht voor haar eigen leven – en dat van haar man en kind.
Dan vraagt haar voormalige promotor Sylvia, een klimaatwetenschapper en populaire podcasthost, of ze wil helpen met de groeiende toestroom aan brieven en mails. Lizzie begint vragen te beantwoorden van klimaatangstigen en religieuze eindtijddenkers. Naarmate ze zich meer verdiept in rampenpsychologie en overlevingsstrategieën raakt ze steeds minder in staat een goede overlevingsstrategie voor zichzelf te bepalen, niet alleen voor een mogelijke apocalyptische toekomst, maar ook voor het hier en nu.
Ook Weersverwachting lag me niet zo goed. Net als het vorige boek was dit genomineerd voor de Women’s Prize for Fiction, en ook een beetje hak op de tak geschreven.
Het gaat een beetje over klimaatverandering, maar ook over het vaderschap van Lizzie’s broer, een beetje over haar werk, en uiteindelijk zegt het allemaal niet zo veel. Het gaat nergens de diepte in en ook emotioneel blijft het vlak. Ik had het snel uit, dat wel. En ook snel weer vergeten.